Το δικό μου ''γαμώ το''

Γεια σας συνοδοιπόροι της ζωής. Ευελπιστώ πως όλα είναι καλά. Μία μέρα πριν ο Chester Bennington αυτοκτονήσει, σκεφτόμουν πολύ έντονα την αυτοκτονία και έλεγα να γράψω κάποια στιγμή γι'αυτο γιατι με στοιχειωσαν πολλές σκέψεις. Δε θα το κάνω όμως σήμερα και δεν είχα έτσι και αλλιώς σκοπό να το κάνω σύντομα. Επειδή όμως δεν έχω και κάποιο άλλο θέμα κατα νου, θα μοιραστώ γενικά και αόριστα πράγματα. 

 Σήμερα απολαμβάνω μια ηρεμία που τις προηγούμενες μέρες αδυνατουσα. Όλη τη βδομάδα ένιωθα άρρωστη έως και λίγο πεθαμένη, όσο μπορεί να καταλάβει κανείς το "λίγο". Αλλά σήμερα νομίζω είναι μια καλή μέρα να αφεθώ λίγο στη ζωή όποια και αν είναι αυτή που μου προσφέρεται. Κάποτε πίστευαν ότι αν γεννηθείς σε μία συγκεκριμένη κατάσταση, αυτή καθορίζει τη ζωή σου. Αν γεννηθείς φτωχός, θα παραμείνεις φτωχός. Αν γεννηθείς πλούσιος, θα παραμείνεις και πλούσιος. Γενικώς κάποιες φορές μπορεί και να ισχύει. Το θέμα έγκειται στο συμβιβασμό ή έτσι νομίζουμε τουλάχιστον όταν θέλουμε να υλοποιήσουμε πολύ μια επιθυμία. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που απλά κάτι δεν επιτυγχάνεται; Τι γίνεται όταν οι προσπάθειες γίνονται απέλπιδες; Θα σας πω εγώ!

 1) Τίποτα 2) Το σκέφτεσαι λίγο και λες "σιγα" 3) περνάει καιρός και λες "τι λάθος κανω;" 4)απελπίζεσαι και συμβιβάζεσαι με τις απαρχαιωμένες αντιλήψεις "γεννήθηκα έτσι, θα παραμείνω έτσι, μάλλον δεν είναι για μένα αυτα". Και κάπως έτσι δημιουργούνται δυστυχισμενες ζωές. Ζωές που τελικά δεν έζησαν και δεν μπορούμε να καταλάβουμε ποιανού είναι το λάθος τελικά. Δεν μπορείς να καταλογισεις σε έναν άνθρωπο κάτι για κάτι που δεν κατάφερε να κάνει ενώ η επιθυμία του τον ξεπερνούσε. Θεωρώ πολύ κακό κλισέ το "άμα θες κάτι πολύ, θα το κάνεις". Μέχρι να το κάνω εγώ προσωπικά φίλε μου από τα Σοφά Λόγια, δεν πιστεύω σε τίποτα. Από την άλλη όμως θα μου πεις ότι κάποιοι περιμένουν έναν από μηχανής θεο. Αν δεν κάνουν τίποτα, προφανώς δε χωράει αμφιβολία. Θα πρέπει να υπάρχει πάθος και πραγματική θέληση για να μπορέσουμε να παραπονεθουμε για ο,τι μας ευνουχιζει.

Ποιος ξέρει στην τελική; Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή θα πεθάνουμε και δεν θα ξέρουμε αν έχουμε ζήσει, αν όχι μια ευτυχισμένη, μια ηρωική ζωή που να μη μας κάνει να μετανιωνουμε για πράγματα που θέλαμε να κάνουμε και δεν τα καταφέραμε ακόμα και αν πληγωναν κάποιους άλλους.


Η διαρκής αυτή αβεβαιότητα, είναι βασανιστική για τα κεφάλια μας. Καλά κουράγια.

 Δική σας, Αγγελίνα