Σάββατο 6 Αυγούστου 2016

                                 Ένας ενοχικός ψεύτης






Απάντηση:
Γεια σου φίλε μας Ν. Ευχαριστούμε που μας εμπιστεύθηκες  το δικό σου μυστικό. Αρχικά σίγουρα το θέμα σου δεν ξεκίνησε από το πουθενά. Πιστεύουμε πως κάτι έχει προηγηθεί και αυτό είναι κάτι που ξέρεις μόνο εσύ. Άρα σου έχουμε ήδη το πρώτο βήμα. Ψάξε τι είναι αυτό. Δεύτερο βήμα, καλό θα ήταν να εμπιστευτείς και στους κοντινούς σου αυτό το θέμα. Προσπάθησε να τους μιλήσεις γι'αυτό και σίγουρα θα το κατανοήσουν. Με αυτό το βήμα θα νιώθεις και εσύ περισσότερη ασφάλεια από τυχόν μπλεξίματα που μπορεί να έχουν δημιουργηθεί. Αφού ακολουθήσεις αυτά τα δύο βήματα, που δεν είναι καθόλου απλά, σίγουρα θα αρχίσουν να μπαίνουν όλα σε μία σειρά. Ωστόσο αν αυτό δεν υποχωρήσει, καλό είναι να το αποδεχτείς, γιατί μόνο έτσι θα λυθεί το πρόβλημα. Τέλος αφού το κάνεις αυτό, θα μπορούσες να επισκεφτείς κάποιον ειδικό σε αυτό το κομμάτι που σίγουρα θα σε βοηθήσει πολύ καλύτερα από ο,τι εμείς. Μη σε τρομάζει αυτό, όλοι το έχουμε κάνει ή θα το κάνουμε κάποια στιγμή στη ζωή μας. Σε ευχαριστούμε πολύ, ελπίζουμε να σε βοηθήσαμε.

Σάρα-Αγγελίνα









                                 Συμβουλή από αναγνώστη







Απάντηση:
Καλησπέρα ανώνυμε αναγνώστη. Εκτιμούμε πολύ τη συμβουλή και το ενδιαφέρον σου. Είναι κάτι που έχει περάσει και από το δικό μας μυαλό, ωστόσο στο blog γράφουμε πράγματα που μας προβληματίζουν και που μπορούν να βοηθήσουν και ορισμένους αναγνώστες. Δεν είναι άρθρα, γι'αυτό και τα κείμενά μας μπορεί να είναι μία παράγραφος έως και δέκα. Κάποια στιγμή μπορεί να ανεβάσουμε και μία γραμμή. Αναφερόμαστε σε δικές μας εμπειρίες καθαρά και αν τύχει κάποια στιγμή να μας προβληματίσει κάτι, θα το ανεβάσουμε και ας μην είναι Παρασκευή (κοινωνικά, πολιτικά δρώμενα κ.ο.κ). Παρόλα αυτά το κάθε κείμενο που ανεβάζουμε, φροντίζουμε να κάνουμε μια μικρή έρευνα. Ευχαριστούμε πολύ για το ενδιαφέρον και σύντομα θα δείτε μεγάλες αλλαγές στο blog.

Σάρα-Αγγελίνα











                           Είμαι τέλεια;



Γεια σας κορίτσια. Είμαι 20 ετών και έχω 4 μήνες σχέση με το αγόρι μου. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρω αν πραγματικά του αρέσω, αν πραγματικά με θέλει, αν πραγματικά έχει ξεπεράσει καταστάσεις. Νομίζω ότι απλά συμβιβάζεται μαζί μου ενώ εγώ είμαι πραγματικά ερωτευμένη μαζί του. Δεν ξέρω πως να του μιλήσω ή ακόμα αν πρέπει να του μιλήσω για να προλάβω καταστάσεις. Είναι ακόμα αρχή και νομίζω ότι φτάνω στην παράνοια ενώ υπάρχουν σημάδια που μου το δείχνουν. Με κάνει αρκετές φορές να νιώθω άσχημα για τον εαυτό μου και αυτό με σκοτώνει. Θα ήθελα πολύ να μου πείτε την άποψή σας πάνω σ'αυτό. Ευχαριστώ προαιρετικά.


Ανώνυμη, 20


ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Γεια σου ανώνυμη φίλη μας. Αρχικά σε ευχαριστούμε που μας έστειλες και μας εμπιστεύτηκες τον προβληματισμό σου. 
Πράγματι μας προβλημάτισε και εμάς το ότι αντιμετωπίζετε τέτοια προβλήματα από την αρχή της σχέσης σας. Κανονικά δε θα έπρεπε, όπως και σε καμία σχέση. Παρ'όλα αυτά, αυτό το συναντάμε περισσότερο σε μακροχρόνιες σχέσεις, όμως όταν κάποιος είναι μαζί σου είναι γιατί προφανώς του αρέσεις. Λογικό είναι να νιώσεις έτσι από τη στιγμή που έκανε αυτή τη γκάφα ο φίλος σου. Πρέπει λοιπόν να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου μαζί του και να του ανοιχτείς για ό,τι σε βασανίζει, γιατί αλλιώς δεν υπαρχει και λόγος να είστε μαζί. Αν δεις όμως ότι τα πράγματα δεν αλλάζουν και εσύ δε νιώθεις άνετα μαζί του, καλό θα ήταν να τον στείλεις. Δεν υπάρχει λόγος να είσαι με κάποιον που δεν αγαπά αυτό που είσαι και δε σε κάνει να νιώθεις καλά. Το θέμα είναι να είσαι καλά με εσένα και να μη σε απασχολεί η γνώμη των άλλων αν εσύ είσαι ok με αυτό. 
Αυτά από εμάς. Ελπίζουμε να βοηθήσαμε κάπως. 

Σάρα-Αγγελίνα


                      Κολλάω στη ρουτίνα
  

 Γεια σας κοριτσια, μου αρεσει πολυ το μπλογκ σας, πολυ ειλικρινες και ταυτιζομαι πολλες φορες! Αποφάσισα να μοιραστώ λοιπον και εγω το μυστικο μου. Γενικα ειμαι σουπερ τεμπελα και πολλες φορες κολλαω στη ρουτινα. Ασχολουμαι με τα ιδια πραγματα συνεχεια, με τα ιδια αστεια, δεν γνωριζω καινουρια ατομα, τιποτα. Εμενα δεν με πειραζει τοσο γιατι νιωθω ανετα ετσι και βρισκω μια ισορροπια, ωστοσο για τα ατομα που συναναστρεφομαι νιωθω πως γινομαι μονοτονη και βαρετη μετα απο ενα σημειο. Αυτο με πανικοβαλλει και με κανει να προσπαθω συνεχεια να εφευρω ξανα τον.εαυτο μου ωστε να γινω παλι "σχετικη" και ενδιαφερουσα, ομως ειναι πολυ επιπονο και δε μου βγαινει φυσικα . Τι εχετε να σχολιασετε σε αυτο;

Μαρία

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: 
Γεια σου Μαρία. Αρχικά δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί σκας χωρίς λόγο. Πρέπει να αποδεχτείς τον χαρακτήρα σου από τη στιγμή που είναι έτσι. Όσο για τα άτομα που είναι δίπλα σου, ειναι επειδή κάτι τους αρέσει σε αυτό. Σαν άνθρωπος όμως, πρέπει να εξελίσσεσαι και να μην επαναπαύεσαι. Αυτό όμως επειδή το θες εσύ και όχι επειδή νομίζεις ότι το θέλουν οι άλλοι. Από την άλλη έχεις σκεφτεί την εκδοχή να μην είσαι τόσο μονότονη όσο πιστεύεις; Να είσαι ο εαυτός σου, να είσαι όπως εσύ θες και ό,τι δε σ'αρέσει απλά άλλαξε το. Μόνο εσύ ξέρεις τον τρόπο, όσο δύσκολο και να σου φαίνεται. Ευχαριστούμε πολύ που μας έστειλες. Καλό καλοκαίρι!

Σάρα-Αγγελίνα

 Ο ψυχολογικός πόλεμος συνεχίζεται


Γεια σας είμαι 20 χρονών κοπέλα...και είμαι στα πρόθυρα να τα παίξω εξαιτίας των γονιών μου. Κατά την διάρκεια της χρονιάς σπουδάζω, το καλοκαίρι όμως αγκαστικα γυρίζω στην μικρή κωμόπολη/χωριό μου. Συνήθως προσπαθώ να αποφυγω αυτό το ταξίδι όσο μπορώ αλλά όταν έρχεται το καλοκαίρι δεν γίνεται κάτι. Οι λόγοι για τους οποίους δεν μου αρέσει να έρχομαι δεν περιορίζονται στους γονείς, θα σας δώσω μερικά παραδείγματα για να καταλάβετε. Έχουμε και λέμε, οι κολλητές μου από το λύκειο δεν υποφέρονται πλέον Η μια έγινε χρυσαυγητισσα και προσπαθεί να κάνει κ εμένα (είμαι από την Αλβανία να τονίσω) η άλλη απλά δεν με γουστάρει πια (έρχεται στην πόλη όπου σπούδαζε συχνα πυκνά γ να επισκεφτεί τις φίλες της και 2 χρόνια δεν με έχει πάρει ποτέ να δει και εμένα). Από την άλλη έχω το γεγονός ότι το χωριό μου είναι στάσιμο δεν αλλάζει τίποτα εδώ, είναι όλα ίδια και τα έχω ηδη δει όλα (από το γυμνάσιο περίπου) και τέλος ο μέσος όρος της ηλικίας εκείνων που βγαίνουν πολύ χαμηλότερος από την δικιά μου ηλικία (για να καταλάβετε πριν μια εβδομάδα βγήκα με τον 16χρονο αδερφό μου για καφέ κ ήρθαν να μας χαιρετίσουν μερικοί φίλοι του 15-17 χρόνων, οι οποίοι με ρώτησαν "δεν είσαι πολύ μεγάλη για να μένεις (τα καλοκαίρια) με τους γονείς σου" "δεν είσαι πολύ μεγάλη για να βγαίνεις με τον αδερφό σου" ...είμαι 20) Οπότε μετά από αυτά τα ωραία αποφάσισα να κόψω τις εξόδους στο εξωτικό μου χωριό... Οι αποπνικτικοί μου γονείς το πήραν χαμπάρι και αντί να χαρούν (όπως κάνουν κάθε φορά που δεν βγαίνω όταν είμαι στην πόλη όπου σπουδάζω) αποφάσισαν ν μου κάνουν ψυχολογικό πόλεμο για να βγαινω ενώ δεν θέλω..πιστεύουν ότι έχω ψυχολογικά η ότι περνάω κατάθλιψη η ότι τέλος πάντων κάτι πάει στραβά μαζί μου. Ενώ τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά, δεν μου αρέσει να είμαι εδώ. Για να τους καθησυχάσω ξεκίνησα πρωινό περπάτημα (8 γαμημένα χιλιόμετρα κάθε πρωί) κ απογευματινά μπάνια...αλλά οοοοχι ο ψυχολογικός πόλεμος συνεχίζεται πλέον δεν προσπαθούν να με πείσουν ν βγω έξω αλλά σχεδόν μ προσβάλουν για να βγω έξω (πχ θα πεθάνεις μόνη σου χωρίς κανέναν φίλο δίπλα σου) τους εξήγησα γιατί δεν θέλω να βγαίνω με τις "φίλες" μου και γιατί δεν μου αρέσει το "εξωτικό"χωριό μου πια αλλά δεν καταλαβαίνουν... Το μόνο που μου έμεινε είναι να μετραω τις μέρες που λείπουν γ τον Σεπτέμβριο.


Ανώνυμη, 20


Απάντηση:

Γεια σου ανώνυμη φίλη. Αρχικά καταλαβαίνουμε το θέμα της κωμόπολης/χωριού. Έτσι είναι οι μικρές και κλειστές κοινωνίες. Αυτό που μπορούμε να σου προτείνουμε είναι να προσπαθήσεις να κοινωνικοποιηθείς στην πόλη που σπουδάζεις μέσα από διάφορες δραστηριότητες και μπαίνοντας σε διάφορες ομάδες. Καλό θα ήταν επίσης, όσο δύσκολο και αν είναι για την εποχή μας, να βρεις κάποια δουλειά (έστω και part-time). Αυτό γιατί θα σε βοηθήσει σίγουρα να κοινωνικοποιηθείς και να κάνεις γενικά κάτι για τον εαυτό σου. Όσον αφορά τους γονείς, πραγματικά από τη μία καταλαβαίνουμε τη θέση σου αλλά από την άλλη είσαι 20 χρονών και μπορείς να μιλήσεις. Πρέπει να θέσεις τα δικά σου όρια. Εκτός αν εσύ δεν είσαι έτοιμη για κάτι τέτοιο. Ωστόσο λίγος καιρός έμεινε μέχρι τον Σεπτέμβρη, μπορείς να συνεχίσεις τις βόλτες με τον αδερφό σου, χωρίς να σε ενδιαφέρει τι σου λένε. Το περπάτημα και το κολύμπι κάνουν καλό στην υγεία οπότε παρ'το θετικά. Μπορείς απλά στον καιρό που έμεινε να εκμεταλλευτείς σκεπτόμενη τον εαυτό σου και το τι θες εσύ από εκείνον, όλοι έχουμε ανάγκη λίγο χρόνο με εμάς. Κάπως έτσι φτιάξαμε και εμείς το blog. Ελπίζουμε να σε βοηθήσαμε.

Ευχαριστούμε που μας εμπιστεύτηκες την ιστορία σου. Καλό καλοκαίρι να έχουμε (όσο έμεινε δηλαδή). Να είσαι θετική!


Σάρα-Αγγελίνα 











\
Απρόσμενη εγκυμοσύνη???


geia sas koritsia wraia idea to ask :) Me to agori mou imaste mazi 2 xronia exoume proxorisi tn sxesi.ki meta apo kero stamatisame tn profilaksi t thema ine oti kakos stamatisame na tn xrisimopoioume gt exw kathisterisi 2 evdomades (exo stathero kiklo)kai dn kserw ti n kanw k pws n t p stous gonis m


 Ανώνυμη (Ask.fm)




Απάντηση:

      Καλησπέρα...Δύσκολο θέμα πόσο μάλλον για εσένα ας μπούμε στο θέμα όμως.Δεν θα σου πούμε τίποτα για το ότι σταματήσατε την προφύλαξη γιατί δεν νομίζω να είστε χαζοί ξέρετε τις συνέπειες και είναι δικό σας θέμα...Τώρα δεν μας λες ηλικία οπότε φανταζόμαστε πως είσαι ανήλικη επειδή ρωτάς για γονείς...Το θέμα είναι να κάνεις τεστ και να μην έχεις ένα μπορεί στο κεφάλι σου που σε αγχώνει χωρίς λόγο ή να πας σε ένα γιατρό .Ο κύκλος σου μπορεί να ήταν σταθερός αλλά να φταίει το άγχος,στεναχώρια,νεύρα,καιρός που αλλάζει έτσι απ την μια στην άλλη,η ηλικία παίζουν πολλά ρολό μην νομίζεις ακόμα και κάποιο ορμονικό που δεν το έχεις ανακαλύψει και εμείς δεν είμαστε γυναικολόγοι απλα απο εμπειρία...Να κανετε το τεστ και λέμε κάνετε γιατί πρέπει να είστε μαζί σε αυτό.ΕΑΝ είσαι κάτσε λίγο μονη σου  και σκέψου τι θες εσυ απ την ζωή σου σκέψου εσένα με παιδι και χωρίς σκεψου τα προβλήματα που θα σου φερει ένα παιδι αλλά και αν το ρίξεις  δεν τελείωσε εκει μπορεί να μην ξανα κάνεις ή το οτιδήποτε περα απο τα ψυχολογικά που σίγουρα θα έχεις γιατί οπως και να το κανείς σκοτώνεις μια ψυχη.Μην αφήσεις κανέναν να σου πει τι θα κάνεις είναι δικό σου θέμα και του αγοριου σου φυσικά άπλα εσυ θα το κουβαλας για 9 μήνες...Στους γονείς σου άπλα το λες ξέρω ακούγεται δύσκολο αλλά τι αλλο να κάνεις? πρεπει να ξέρουν μην κάνεις κάτι παρορμητικά ότι και να είναι αυτό.Κανε τεστ και να είσαι δυνατή ότι και αν βγει να σκεφτείς τα πάντα όλες τις εκδοχές για να είσαι έτοιμη να αντιμετωπίσεις τα πάντα!!!

Σε ευχαριστούμε που μας εμπιστευτικές και ότι και να γίνει θα θέλαμε να μας το πεις και ότι χρειαστείς ξανά στέλνεις

                                    ΜΕΙΝΕ ΔΥΝΑΤΗ




Σάρα-Αγγελίνα














ΑΝΕΞΗΓΗΤΗ ΥΠΕΡΠΡΟΣΤΑΣΙΑ
                

Γεια σας!Είμαι 22 και έχω θέματα με τους γονείς μου.Είμαι φοιτήτρια(Θεσσ) και οι γονεις μου νομιζουν οτι θα κάνω πάντα αυτό που λενε.Ουτε να βγω βράδυ δεν μ'αφηνουν.Φυσικα το κανω στα κρυφα.Το θεμα είναι ότι είμαι τόσο χρονων και βιώνω όλο αυτο.Έχουν βάλει και άτομο να με παρακολουθεί.Τι να κανω πια

                                                     Aνώνυμος/η (Ask.fm)

Απάντηση:
Κοίτα μας φαινεται λίγο υπερβολικό όλο αυτο για να συμβαίνει.Αλλά ο άνθρωπος είναι ικανός για όλα. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να διεκδικήσεις τη θέση σου μέσα στην οικογένεια.Αν δεν έχεις παραπονεθεί ή συζητήσει για αυτό με τους γονείς σου κάν'το.Αν δεις ότι δεν έχει νόημα μπορείς να ορθοποδήσει και μόνος/η σου. Κάνε υπομονή μέχρι να βρεις κάποια δουλειά και στη συνέχεια συντήρησε τον εαυτό σου και ζήσε μόνη σου ακόμα και με κάποιο/α συγκάτοικο. Δεν χρειάζεται να τσακωθείς με κανέναν. Στους γονείς σου απλώς θα ανακοινώσεις ότι πηγαίνεις να ζήσεις μόνος/η. Είσαι σε μια ηλικία που μπορείς να το κάνεις αυτό.Είσαι ενήλικας/η και πρέπει κάποια στιγμή να το συνειδητοποιήσουν αυτό.  Αν αποφασίσεις να το κάνεις αυτό, θα ζεις με αξιοπρέπεια και χωρίς να έχεις ανάγκη ΚΑΝΕΝΑΝ. Τίποτα δεν είναι πιο ωραίο απ'το να παλεύεις για κάτι δικό σου. Και μην ακούς άλλους που έχουν τη δικαιολογία ''σπουδάζω''.Μέγα λάθος.Στην ηλικία που είμαστε πρέπει να κάνουμε θαύματα. Είναι πολλοί οι φοιτητές που το καταφέρνουν αυτό.
Σε ευχαριστουμε πολύ που μας έστειλες. Ελπίζουμε πως βοηθήσαμε!

 Σάρα-Αγγελίνα
 







                    Πρίγκιπας ή Βάτραχος???

Καλησπέρα κορίτσια!!!Με λένε Σταυρούλα και είμαι 19 (δεν έχω θέμα να αποκαλυφθεί το όνομα μου)Λοιπόν πήρα μετά από πολύ καιρο και σκέψη την απόφαση για να σας στείλω ξεκαθαρίζω πως δεν θέλω συμβουλή η κάτι τέτοιο απλά θέλω κάπου να τα γράψω...Η ιστορία μου ξεκινάει από όταν γεννήθηκα η μητέρα μ ήταν 16 και ο πατέρας μου 19 μικρά παιδιά ... αντιμετώπισαν αρκετές δυσκολίες αλλά ήταν πολύ ερωτευμένοι και τα ξεπέρασαν...αλλά ήταν αρκετά ανώριμοι για κάτι τέτοιο όσο και να το ήθελαν επειδή δούλευαν με μεγάλωσε η γιαγιά μου μέχρι τα 6 μου δεν ήξερα άλλη μανα πέρα από την γιαγιά μου παρόλο που έβλεπα τους γονείς μου μια στο τόσο...Υστέρα ήρθε ο χωρισμός...Δεν με πείραξε και πολύ γιατί όπως είπα δεν τους έζησα τότε ήρθε και με πήρε η μητέρα μου από την γιαγιά μου για να ξεκινήσουμε μια ζωή μαζί ... βέβαια για να τα βγάλει πέρα έπρεπε να δουλεύει αρα με κρατούσε η θεία μου...πάλι την μητέρα μου δεν την έβλεπα λόγο των δύσκολων ωραρίων δουλείας...με τον πατέρα μου ήμουν κάθε Σ/Κ σχεδόν εκείνος άλλαζε τις γυναίκες σαν τα πουκάμισα παρόλο που έκανε σχέση σοβαρή με την μητριά μου που είναι ακόμα μαζί και έχουν και ένα παιδί..την έχει κερατώσει αρκετές φορές την έχει βρίσει μέχρι και σηκώσει χέρι πάνω της αλλά εγώ παρόλα αυτά τον αγαπούσα και τον είχα σαν πρίγκιπα μέσα μου οι σχέσεις μας δεν ήταν τόσο καλές ποτέ δεν θα συζητούσαμε ή κάτι τέτοιο...μέχρι που πριν σχεδόν 3 χρόνια αφού του ζήτησα λεφτά για το φροντιστήριο επειδή η μητέρα μου ουσιαστικά είναι άνεργη και την βοηθάει ο άντρας της εκείνος συμφώνησε πράγμα περίεργο γιατί δεν έδινε διατροφή και ας είχε πολλά μα πάρα πολλά χρήματα και πάλι δεν του κρατούσα κακία όλα καλά λοιπόν μέχρι που σταμάτησε να μου δίνει χρήματα τον έπαιρνα άπειρα τηλέφωνα αλλά τίποτα ως που μετά από 3 μήνες το σήκωσε επιτέλους και ας αφήσουμε έξω τις δικαιολογίες για να μην σας κουράσω γύρισε και μου είπε πως έχει άλλη οικογένεια και δεν μπορεί να ασχολείται μαζί μου έκλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα μου εκεί ένιωσα...την γη να χάνετε από τα πόδια μου αυτό το βράδυ ήταν το χειρότερο της ζωής μου....του έστειλα μήνυμα αλλά τίποτα η μητέρα μου έπαθε κρίση πανικού εγώ αναγκαζόμουν να δείχνω καλά μπροστά της για να μην την επιβαρύνω αλλά μέσα μου πονούσα και πονάω όλοι μου την ζωή ήμουν ένα μπαλάκι ανάμεσα τους έχουν περάσει λοιπόν 3 χρόνια και ακόμα ένα τηλ δεν έχει πάρει ούτε καν για τα γενέθλια μου που έτσι και αλλιώς δεν τα θυμάται και πότε...από πρίγκιπας έγινε λοιπόν ένας βάτραχος...δεν θέλω να προσπαθήσω εγώ να έχω σχέση μαζί του γιατί βαρέθηκα να είμαι εγώ ο γονιός και όχι το παιδί....ο πόνος μου είναι απερίγραπτος είναι αμέτρητα τα βράδια που κλαίω μόνη μου και δεν το μαθαίνει κάνεις και όχι δεν ξεπερνιέται εύκολα το να σε απαρνιέται ο πατέρας σου...νιώθω σαν ένα κοριτσάκι μικρο που ψάχνει για αγκαλιά....κάπου εδώ θα σταματήσω το e-mail αυτό ουσιαστικά δεν έχω γράψει τίποτα αλλά δεν μπορεί όταν σε πονάει κάτι να το εκφράσεις εύκολα...Σας ευχαριστώ όπως και να έχει...είναι πολύ καλό αυτό που κάνετε συνεχίστε έτσι


                                                                        Σταυρούλα 19

Απάντηση:
Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ για το e-mail σου είναι πραγματικά συγκλονιστικό όλο αυτό που ζεις...Θα σεβαστούμε την επιθυμία σου και δεν θα μπούμε σε διαδικασία συμβουλής...το μονό που θα σου πούμε είναι να συνεχίσεις να ζεις και να φτιάχνεις την ζωή σου...ρόδα είναι η ζωή και γυρίζει...! ;)


Σάρα-Αγγελίνα


"Το δικό μου παραμύθι"


 Γεια σας κορίτσια με λένε Δήμητρα και είμαι 28.Δεν σας στέλνω αυτό το e-mail για συμβουλές αλλά γιατί θέλω να μοιραστώ με κάποιον το "μυστικό" μου που με βασανίζει 3 μηνες τώρα.

 Λοιπόν είχα σχέση σοβαρή και το τονίζω ΣΟΒΑΡΗ (πηγαίναμε και για γάμο)με ένα αγόρι 3 χρόνια όλα ήταν τέλεια τον αγαπούσα όσο τίποτα στον κόσμο νόμιζα πως και αυτός το ίδιο ένιωθε...Συγκατοικήσαμε από τον πρώτο σχεδόν καιρό στους 2μηνες περίπου...Η Μαρία που ήταν σαν αδερφή μου επειδή μεγαλώσαμε μαζί από μωρα (κολλητή όπως καταλαβαίνετε)χρειάστηκε στον χρόνο περίπου να μείνει μαζί μας για 2 εβδομάδες επειδή έκανε μια μετακομίσει,έτσι και αλλιώς κάναμε πολύ παρέα οι 3 μας οπότε δεν υπήρχε περίπτωσή να αρνηθώ χάρηκα μάλιστα πολύ γιατί περνούσαμε τέλεια κάθε βράδυ όλοι μαζί ταινίες επιτραπέζια κ.α Βέβαια εγώ πάντα πήγαινα για ύπνο νωρίς και συνέχιζαν μόνοι τους επειδή δούλευα πολύ νωρίς σχετικά και ήμουν πτώμα... πέρασαν οι μέρες και η Μαρία έφυγε αλλά μετακόμισε δίπλα μας σχεδόν,κάτι που δεν το γνώριζα και φαντάστηκα πως επειδή ήταν μόνη της  ήθελε παρέα. Για να μην σας κουράζω ένα Σάββατο είχα επιλέξει να πάρω ρεπό επειδή έπεφτε και Κυριακή να το κάνω 2μερο για να κάτσω παραπάνω με τον Γιώργο.

 Το πρωί λοιπόν είχε έρθει για καφέ και η Μαρία ,μου ζητάει το αυτοκίνητο μου ο Γιώργος γιατί το δικό του ήταν στο συνεργείο εεεε αφού δεν είχα να κάνω και κάτι του το έδωσα...και λέω στην Μαρία να κατέβουμε κέντρο για ψώνια με το μετρό.Από το πουθενά μου παρουσιάζει πως είχε ραντεβού και ήθελε να ετοιμαστεί....Μου λέει ακόμα αν μπορώ να της δανείσω ρούχα μου γιατί δεν έχει κάτι εκείνη φυσικά και δέχτηκα(δεν είχα σκεφτεί πως ήταν πολλές οι συμπτώσεις μέχρι στιγμής)Αφού θα έμενα μόνη μου αποφάσισα να δω καμία ταινία και να περιμένω τον Γιώργο να φάμε η ώρα όμως με τα πολλά είχε παει 12 αρχίζω να τον παίρνω τηλέφωνα αλλά τίποτα ανησύχησα γιατί ποτε δεν εξαφανιζόταν για τόσες ώρες υστέρα σκέφτηκα πως θα έχει μπλέξει με την δουλεία.Την Μαρία απ' την άλλη δεν ήθελα να την ενοχλήσω σκέφτηκα πως για να μην με έχει πάρει περνάει καλά...Η ώρα περνούσε μέχρι που κατά της 3 μέσα στον ύπνο μου ακούω το κινητό ήταν απ την ασφαλιστική και με ειδοποιούσαν για κάποιο ατύχημα που έγινε <<Θεέ μου σκέφτηκα ο Γιώργος>>καλω γρήγορα ένα ταξί και έτσι όπως ήμουν έφυγα για το ΚΑΤ . Πάλι καλά ήταν καλά λίγα χτυπήματα είχε στο κεφάλι και στο σώμα τίποτα σπουδαίο τον ρωτάω λοιπόν τι δουλεία είχε στην εθνική οδό τέτοια ώρα και γιατί δεν με πήρε ένα τηλ αλλά δν μου απάντησε...όπως πάω λοιπόν να βρω τον γιατρό να τον ρωτήσω κάτι μπαίνω στο δίπλα θάλαμο και βλέπω την Μαρία ... καταλαβαίνω πως κάτι δεν παει καλά εδώ την ρωτάω τι δουλεία έχει εκεί αλλά τίποτα ώσπου μου εξηγεί ο γιατρός πως ήταν μαζί εεεε εκεί συνδύασε όλα τα κομμάτια του παζλ ΤΑ ΈΧΑΣΑ έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου,επαθα κρίση πανικου ?  παντος μου εδωσαν ηρεμιστικά και επέστρεψα σπιτι το μονο που εκανα ήταν να πινω και να καπνιζω.

 Μετα από δυο μέρες ερχονται στο σπιτι για να παρει αυτός τα πραγματα του και μου λένε ολη την αληθεια πως από τοτε που εμεινε αυτη εδώ τα εχουν .... 2 χρόνια ζουσα ένα παραμύθι .. την ώρα που εγώ κοιμόμουν αυτοι στο σαλονι το εκαναν? σιχαίνομαι και που το γραφω..Τι κανω εγώ τώρα μετα από 3μηνες ? είμαι χαλια ακομα προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια δεν εμπιστεύομαι κανεναν είμαι σχεδόν μόνη μου από επιλογη...Οσο για αυτους τους 2 ετοιμάζουν το γάμο τους ειρωνεία ε? αυτα από έμενα ευχαριστώ για τον χρόνο..

Δήμητρα 28



ΑΠΑΝΤΗΣΗ:
Πραγματικά δεν ξέρουμε τι να πούμε...Προφανώς ευχόμαστε να μην σου ξανά τύχει όπως και σε κανεναν στον κόσμο...Έχεις δίκιο που δεν εμπιστεύεσαι εύκολα θέλει χρόνο ακομα...βέβαια στο μέλλον θα πρέπει να το ξανά κάνεις γιατί άνθρωποι ήμαστε...Κοίτα να προχωρήσεις την Ζωή σου εσύ τώρα...Σε ευχαριστούμε για το mail σου "Η Ζωή είναι δύσκολη αλλά είναι και πολύ μικρή"

Σάρα-Αγγελίνα




Help me!!!!

 
Γεια σας κορίτσια!!!Είδα το blog σας και αν κατάλαβα καλά δίνετε συμβουλές..Μπορώ να πω εδώ τα μυστικά μου?...

Λοιπόν όπως είπα είμαι 15 και ζω στην Κ.(μέρος)και έχω σχέση με ένα αγόρι που τσακωνόμαστε όλη την ώρα επειδή δεν μπορώ να τον βλέπω συχνά.....Δεν με αφήνουν οι γονείς μου επειδή μένει σε άλλο μέρος!Είναι και αυτός 15 βέβαια και τα έχουμε ένα μήνα. Απλά δεν μπορώ να τους πω και κάτι γιατί φοβάμαι την αυστηρότητα τους. Τον Γ.τον έβλεπα στο σχολείο άλλα τώρα που έχουμε διακοπές? :/ πήγα βέβαια μια φόρα στο μέρος που μένει επειδή έχω κάτι συγγενείς αλλά μετά τίποτα...Ούτε αυτός μπορεί να έρθει .Τους γονείς μου ώρες- ώρες δεν τους μπορώ καθόλου όλη την ώρα φωνές και τίποτα άλλο.Είμαι χάλια ήταν σκατά αυτά τα Χριστούγεννα μου.Σε δυο μέρες θα πάω στην αδερφή μου που σπουδάζει στην Θ.(μέρος) Και αφού θα είμαι μόνη μου στα ΚΤΕΛ και μένει και εκεί δίπλα ο Γ. θα του πω να με δει αλλά μόνο αυτό? Τέλος έχω και ένα άλλο μεγάλο θέμα πως εκείνος θέλει να κάνουμε sex αλλά εγώ δεν μπορώ ακόμα..... :/ άμα τον χάσω όμως ??? Είναι τ μόνο άτομο που με καταλαβαίνει......

Α....15 ετών


ΑΠΑΝΤΗΣΗ :

Γεια σου γλυκιά μου..

Ευχαριστούμε που μας έστειλες.

Μας είπες ότι είσαι μόλις 15 ετών.Όλες μας περάσαμε από αυτή την ηλικία και υπήρχαν τα φλερτ και οι σχέσεις.Καταλαβαίνουμε πόσο δύσκολο μπορεί να σου φαίνεται.

Για να τσακώνεστε πάει να πει ότι κάτι δεν πάει και τόσο καλά.Βέβαια είναι φυσιολογικό να υπάρχουν κάποια καυγαδάκια. Αλλά από ότι μας είπες, έχετε σχέση μόλις ένα μήνα και δε γίνεται και να τσακώνεστε όλη την ώρα και να σου ζητάει να ολοκληρώσετε.Δε γίνεται ο άνθρωπος που λες ότι σε καταλαβαίνει να σε πιέζει,να σε στενοχωρεί και να σε νευριάζει...Κάτι πάει λάθος μάλλον εδώ.Φυσικά δεν μπορούμε να σου πούμε αν θα χωρίσεις ή όχι.Αυτό είναι δική σου επιλογή.Μπορούμε όμως να σε βάλουμε σε σκέψεις και να σε συμβουλέψουμε.

Όσο για τους γονείς σου, πρέπει να ξέρεις ότι δεν τους κάνει αυστηρούς το ότι δε σε αφήνουν να πας στο διπλανό χωριό μόνη σου.Είναι λογικό να μην σκέφτεσαι τον κίνδυνο που υπάρχει, αλλά αν κοιτάξεις λίγο γύρω σου θα τον καταλάβεις.Δεν είσαι ακόμα σε θέση να προστατέψεις τον εαυτό σου, πόσο μάλλον ο άνθρωπος που ξέρεις ένα μήνα.

Η συμβουλή μας είναι να απολαύσεις την ελευθερία που έχεις τώρα (και πίστεψέ μας είναι πολλή περισσότερη σε σχέση με αυτή που  θα έχεις τα επόμενα χρόνια). Και όσον αφορά τους γονείς σου άμα δεν τους δείξεις εσύ εμπιστοσύνη πώς περιμένεις να σου δείξουν οι ίδιοι?Εννοούμε ότι πρέπει να τους δίνεις χρόνo, να ακούς τι σου λένε για να μπορούν και αυτοί να ακούνε εσένα.Ό,τι δίνουμε παίρνουμε ;)

Σάρα-Αγγελίνα


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου